Beagle

Beagle są szeroko znane jako doskonałe psy myśliwskie, ale to również cudowne psy rodzinne o niewyczerpanych pokładach miłości. Jako że zostały wyhodowane do polowania w stadach, uwielbiają towarzystwo. Psy tej rasy są wesołe, ciekawskie i sprytne. Ze względu na to, że mają w sobie mnóstwo energii, potrzebują dużo aktywności, aby móc ją rozładować.

Informacje o rasie Beagle

Zdrowie

Beagle mają skłonności do takich przypadłości jak np.: dysplazja stawu biodrowego, zwichnięcie (przemieszczenie) rzepki, padaczka, niedoczynność tarczycy oraz choroby oczu. Warto jednak, aby hodowca sprawdził psy również pod kątem choroby Battena i chorób serca.

Najczęściej zdarzają się choroby genetyczne, problemy spowodowane przez urazy, infekcje oraz osłabienia systemu immunologicznego.

Zarówno uszy, jak i zęby Beagle’a należy regularnie sprawdzać i czyścić.

Pielęgnacja

Beagle przez większość czasu linieją dość mocno, aczkolwiek dwa razy w roku zmieniają swoją gładką, gęstą sierść. Co skutkuje jej intensywniejszym wypadaniem – wówczas należy wyczesywać je częściej niż zwyczajowy raz w tygodniu.

Częste kąpiele nie są im potrzebne; najlepiej ograniczyć mycie do sytuacji, w których pies wyjątkowo mocno się ubrudzi.

Należy pamiętać o regularnym przycinaniu pazurów, aby zapobiec bólowi i problemom z poruszaniem się.

Ćwiczenia

Jako że Beagle to aktywne i energiczne czworonogi, dorosłe osobniki potrzebują co najmniej godziny ruchu dziennie. Przy czym samo wypuszczanie ich na podwórko nie jest wystarczające, ponieważ najszczęśliwsze są wtedy, gdy mają towarzystwo. Ponadto pozostawione same sobie mają skłonności do destruktywnych zachowań. Najlepiej więc zapewnić psu tej rasy towarzystwo człowieka lub innego psa. Warto też zabezpieczyć podwórko przed ewentualnymi ucieczkami poprzez postawienie ogrodzenia wkopanego w ziemię, a przy tym wysokiego na co najmniej półtora metra. Również ze względu na takie ryzyko, na spacery Beagle zawsze powinien być wyprowadzany na smyczy. W przeciwnym wypadku mógłby poddać się pokusie pogoni za odnalezionym interesującym tropem.

Trening

Tak jak wszystkie inne psy, Beagle również powinny wcześnie rozpocząć socjalizację i treningi. Podczas procesu szkolenia nieocenioną pomocą mogą się okazać dedykowane dla psów przysmaki, tym bardziej, że rasa ta najlepiej reaguje właśnie na pozytywne zachęty. Na wszelki wypadek lepiej uzbroić się jednak w cierpliwość.

Odżywianie

Beagle’om można podawać zarówno karmy komercyjne, jak i posiłki przygotowywane w domu – najważniejsze, żeby było to jedzenie wysokiej jakości i dostosowane do etapu życia psa. Jako że psy tej rasy mają skłonności do nadwagi, należy obserwować ich masę ciała oraz ilość spożywanych przez nie kalorii, a co za tym idzie – liczbę podawanych przysmaków, nawet, jeśli, jak zostało wyżej wspomniane, mogą być nieocenioną pomocą podczas szkolenia.

Beagle mogą spożywać również niektóre “ludzkie” pokarmy [tj.: ryby (np. łosoś), chude mięso (np. kurczak, indyk, wołowina), niektóre produkty mleczne (np. jogurt naturalny), ugotowany ryż, ugotowany makaron, niektóre owoce (np. jabłka, truskawki, banany, maliny, melony, brzoskwinie, gruszki, jagody) oraz niektóre warzywa (np. brokuły, marchew, fasolkę szparagową, szpinak, dynię, groszek, pasternak, gotowane ziemniaki zwykłe i słodkie, seler)], oczywiście pod warunkiem, że nie mają alergii pokarmowej na daną rzecz.

Zaleca się karmienie dorosłego Beagle’a dwa razy dziennie, ale nie bezpośrednio przed aktywnością fizyczną. 

Oczywiście woda zawsze powinna być świeża, a więc regularnie wymieniana.

Historia

Beagle najprawdopodobniej powstały w XIV wieku w Anglii, aczkolwiek nie jest pewne, z jakich ras; możliwe, że pochodzą z krzyżówki francuskich Harrierów z terierami lub od przybyłej do Anglii z kontynentu obecnie wymarłej już rasy Southern Hound będącej efektem skrzyżowania dwóch ras psów gończych pochodzących z południa Francji (Gaskonii i Saintonge). Istnieje jednak teoria mówiąca, jakoby początek Beagle’om dały Greckie Gończe, które przybyły wraz z Rzymianami do Anglii, gdzie zaczęto je krzyżować z psami Normanów.

W XIV-wiecznej Anglii Beagle wykorzystywane były do polowania w sforach na króliki, zające i lisy. Za ogromną zaletę tych psów uważano, że do polowań z nimi nie trzeba było używać koni – wystarczyło podążać za psią sforą.

Pierwszy Beagle sprowadzony do Polski w celach hodowlanych pojawił się dopiero w roku 1988 i była to sprowadzona przez dwóch myśliwych z okolic Piotrkowa koło Łodzi, Rafała Minicha i Lechosława Stanisławskiego, pochodząca z Holandii suczka wystawowa imieniem Bisquellac (zwana przez nich po prostu Biśką).

Ciekawostki i fakty

• Nazwa “Beagle” prawdopodobnie pochodzi od celtyckiego słowa beag oznaczającego “mały” lub od francuskiego begueule oznaczającego “rozdziawiony pysk”.
• Beagle zaczęto sprowadzać do Ameryki po wojnie secesyjnej.
• Pierwszy miot Beagle’a w Polsce wydała na świat sprowadzona z Rosji suczka Ingrid Jut, która pokryta została duńskim championem.
• Lyndon B. Johnson, pełniący urząd prezydenta Stanów Zjednoczonych w latach 1963-1969, posiadał trzy Beagle o imionach Him, Her i Edgar.
• Beagle są bardzo szczekliwe – szczekają dużo i często.
• Beagle, wbrew popularnej opinii, wcale aż tak bardzo się nie ślinią.
• Psy tej rasy posiadają charakterystyczny zapach, który niektórym może przeszkadzać.
• Beagle uspokajają się dopiero w okolicy 18-24 miesiąca życia.
• O ile da się mu wystarczającą sposobność do zdrowego i nieszkodliwego rozładowywania energii, Beagle może przystosować się do życia w mieszkaniu. Warto jednak zapamiętać, że pozostawiony sam sobie na zbyt długo, będzie wył, co na pewno nie spodoba się sąsiadom.
• Dorosły Beagle śpi od 12 do 14 godzin dziennie.
• Jako że Beagle cechują się niepokornymi charakterami, pies tej rasy może być zbyt trudny dla osoby niedoświadczonej.
• Szczeniak tej rasy w hodowli zarejestrowanej w Związku Kynologicznym w Polsce (ZKwP) kosztują od
• Dawniej istniała również miniaturowa odmiana Beagle’a. Były uwielbiane przez królową Elżbietę pierwszą, dlatego inną nazywano je również Elisabeth beagle. Wyginęły one w latach 30. XX wieku. Przestano je hodować ze względu na choroby towarzyszące genowi karłowatości.
• Istnieje również rasa Beagle Harrier.